Κάπου χάσαμε το μέτρο…

Την περασμένη Τετάρτη, η πόλη της Τρίπολης αλλά και όλη η Ελλάδα αναστατώθηκαν από το αιματηρό επεισόδιο που συνέβη μεταξύ δύο ανήλικων 12 και 13 ετών, μέρα μεσημέρι έξω από το Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο Τρίπολης.

Συγκεκριμένα, ένας από τους δύο μαθητές που κρατούσε το μαχαίρι το έστρεψε στον άλλο, με αποτέλεσμα ο 12χρονος να το αρπάξει και να καταφέρει πολλές μαχαιριές στον συμμαθητή του.

Οι εξελίξεις είναι γνωστές, ο 12χρονος νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» με τραύματα στην τραχηλική χώρα, τον ώμο αλλά και το μάτι, με τους γιατρούς να δίνουν μάχη προκειμένου να μη χάσει την όρασή του.

Την Παρασκευή ο 13χρονος πέρασε από τον ανακριτή, που τον άφησε ελεύθερο με περιοριστικούς όρους.

Δεν θα σταθώ στις λεπτομέρειες του περιστατικού, που δεν έχουν και τόση σημασία παρά μόνο για την τοπική κοινωνία, η οποία θέλει να ξέρει τα πάντα (ποιοι ήταν, ποιοι ήταν οι γονείς τους, σε ποιο σχολείο πήγαιναν κ.λπ.). Δσυστυχώς… μας τρώει η περιέργεια για το τι κάνει ο διπλανός μας, ακόμη κι όταν δεν τον γνωρίζουμε.

Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά, είναι τι είδους παιδεία δίνουμε στα παιδιά μας.

Παιδεία, δεν είναι να είναι το παιδί μας να είναι άριστο σε όλα του τα μαθήματα, παιδεία δεν είναι να γυρνά μέχρι αργά στους δρόμους χωρίς επιτήρηση, παιδεία δεν είναι ακόμη να μην έχει σεβασμό στους γονείς του αλλά και στους γύρω του.

Ξέρετε τι είναι παιδεία; Να μάθει να σέβεται και να μπορεί να αξιολογεί τις συνέπειες που έχουν οι πράξεις του στους άλλους.

Έχουμε φτάσει στην εποχή που ο καθηγητής κάνει παρατήρηση ή αποβάλλει έναν μαθητή από την τάξη και αντί το παιδί να σκεφτεί τους λόγους που αυτό συμβαίνει, αρχίζει να φωνάζει προς τον καθηγητή.

Βέβαια, αυτό δεν το κάνει μόνο ο μαθητής αλλά και συγκεκριμένοι γονείς.

Όταν εξηγεί ο δάσκαλος στον γονέα ότι το παιδί του εκδηλώνει επιθετική συμπεριφορά, αρχίζει εκείνος πλέον να του «επιτίθεται» και να τον αμφισβητεί. Παλαιότερα, όταν ένας καθηγητής έλεγε κάτι σε έναν γονέα τον άκουγε προσεκτικά και προσπαθούσε να συνετίσει το σπλάχνο του.

Αυτό το περιστατικό είναι το μοναδικό στην πόλη μας; Σε τέτοια έκταση είναι από τα λίγα. Αν επισκεφτεί κάποιος ένα σχολείο ή ενημερωθεί για το συμβαίνει εκεί, θα αναθεωρήσει πολλά πράγματα.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Ομάδα μαθητών χτυπά συνομιλήκους του, εκφοβίζει, χλευάζει και πολλά άλλα…

Οι καθηγητές τι κάνουν; Στην πλειονότητά τους μένουν αμέτοχοι.. Πολύ απλά διότι τα χέρια τους είναι «δεμένα».

Για τις συμπεριφορές αυτές των παιδιών φταίνε οι παρέες αλλά και η οικογένεια φυσικά που έχει την μεγαλύτερη ευθύνη για τη διαπαιδαγώγηση.

Έχουμε δει πολλές φορές οικογένειες να βγαίνουν για ένα γεύμα ή καφέ και όλοι να είναι στα κινητά, έχουμε δει παιδιά ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες να παίζουν στην πλατεία και όταν συμβεί κάτι, οι γονείς να εμφανίζονται μετά από 10 λεπτά.

Αντιλαμβάνομαι ότι οι ρυθμοί της ζωής έχουν αλλάξει και οι γονείς εργάζονται σκληρά προκειμένου να αντεπεξέλθουν, ωστόσο πρέπει να δίνουν τη δέουσα σημασία στα παιδιά τους.

Εγώ βέβαια, δεν είμαι ο ειδικός που θα πει τι θα κάνουν οι γονείς αλλά καλό θα είναι να μιλάτε με τα παιδιά σας, να γνωρίζετε τι τα απασχολεί και να τα συμβουλεύετε.

Έτσι μόνο θα αποτραπούν γεγονότα όπως αυτό το θλιβερό περιστατικό.

Μπορούμε όλοι μας να βοηθήσουμε στην βελτίωση της κοινωνίας μας, στο χέρι μας είναι, και θα τα καταφέρουμε.

Θανάσης Χόντος