Μετά λύπης μας διαπιστώσαμε σε ρεπορτάζ του ένθετου περιοδικού «ΒΗΜΑgazino» της έγκριτης εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ», της Κυριακής 12 Μαϊου 2024-Τεύχος 352, και συγκεκριμένα στο αφιέρωμα του δημοσιογράφου Κοσμά Βίδου με τίτλο «Το μεγαλείο των Αρχαίων Θεάτρων», ότι δε γίνεται καμία απολύτως αναφορά, για το μεγαλύτερο (20000 θέσεων) και ένα εκ των αρχαιοτέρων, κατά τον περιηγητή και γεωγράφο Παυσανία, θέατρο (360-340 π.Χ.), το Αρχαίο Θέατρο Μεγαλόπολης.
Ένα μνημείο, με τεράστια ιστορική αλλά και πολιτισμική αξία, άρτια συνδεδεμένο με το Θερσίλλειο Βουλευτήριο, που βρίσκεται λίγο πιο πέρα, στο ίδιο πολεοδομικό σύμπλεγμα της Αρχαίας Μεγαλόπολης. Και όταν μιλάμε για Θερσίλλειο Βουλευτήριο, αναφερόμαστε στην πρώτη μορφή Κοινοβουλευτισμού, καθώς αποτελούσε το χώρο συγκέντρωσης 10000, ορθίων, ή 6000 καθήμενων συνέδρων, στις πάσης φύσεως δημοκρατικές διαδικασίες για λήψη σημαντικών πολιτικών αποφάσεων, οι οποίες διαδικασίες, μετά την καταστροφή του, συνεχίστηκαν στο χώρο του Αρχαίου Θεάτρου.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό που καθιστά το Θέατρο της Μεγαλόπολης σημαντικό. Η χωρητικότητά του, η υψηλής ποιότητας ακουστική του και η θέση που κατείχε σε μία άρτια και πλήρως οργανωμένη πολιτεία που χτίστηκε από τον Επαμεινώνδα το 368 π.Χ. (Μεγάλα Πόλις, όπως ονομαζόταν), αποδεικνύουν περίτρανα όχι μόνο τη σημασία που είχαν για τους αρχαίους Έλληνες τα θέατρα, αλλά και την αναγκαιότητα που περιέβαλε όλους τους χώρους δημόσιας συνάθροισης, για ελεύθερη έκφραση και ενασχόληση των αρχαίων με τα κοινά.
Δε γνωρίζουμε γιατί, για το εμβληματικό αυτό Μνημείο, δε γίνεται καμία απολύτως αναφορά. Οφείλεται σε άγνοια του συντάκτη του άρθρου, για την ύπαρξή του, σε αδιαφορία του για τη θέση και την κατάστασή του θεάτρου, ή σε αναξιότητα να συμπεριληφθεί στα «μνημείαδιεθνούς κύρους», όπως στο σύνολό τους, δικαίως,τα ονομάζει;
Άλλωστε, ανεξάρτητα της κατάστασης ή της λειτουργικότητας που παρουσιάζουν σήμερα τα αρχαία θέατρα στην Ελλάδα, ο ίδιος ο συντάκτης παραδέχεται σε άλλο σημείο του άθρου του, πως « ...αυτάτα λαμπρά οικοδομήματα...», αποτελούν «...υπαίθρια μουσεία, με φθαρμένα μάρμαρα, σπασμένες κερκίδες και θραύσματα αγαλμάτων και επιγραφών, που πάντα προκαλούν το δέος (!)».
Αυτό δεν ισχύει για ΟΛΑ τα θέατρα; Ή μήπως η αναγνωρισιμότητα των μνημείων υπολογίζεται με βάση την επισκεψιμότητα που έχουν, κάτι βέβαια που δεν συνδέεται με τα ίδια τα μνημεία, αλλά με τις εκάστοτε πολιτικές και προοπτικές ανάπτυξης που ασκούν οι ιθύνοντες.
Τέλος, επισημαίνουμε πως το βασικό τίτλο του άρθρου, «ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΘΕΑΤΡΩΝ», ακολουθεί ο δευτερότιτλος « Μία σύντομη γνωριμία με τα υπαίθρια μουσεία τηςυποκριτικής τέχνης που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα», πράγμα που σημαίνει, ότι θα ακολουθήσει πλήρης καταγραφή των αρχαίων θεάτρων και συνεπώς και αυτού που βρίσκεται στη Μεγαλόπολη ( αφού μιλάμε για ΟΛΗ την Ελλάδα!).
Θέλουμε να πιστεύουμε πως η παράλειψη αυτή δεν έγινε με σκοπιμότητα ή αδιαφορία για το εν λόγω Θέατρο, καθώς κάτι τέτοιο οδηγεί σε επιλεκτική ανάγνωση της ιστορίας της χώρας μας, ή ακόμα και σε απάλειψη μερών αυτής. Σε κάθε περίπτωση, επιθυμούμε αποκατάσταση αυτής της άδικης μεταχείρησης και αναγνώριση ενός άκρως εμβληματικού Μνημείου, με πολυεπίπεδη χρησιμότητα και ιδιαίτερο αρχαίο πλούτο.
Με εκτίμηση, για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμματέας
Αλέξανδρος Παντούλης Παναγιώτης Παγιώτας
