Με γνωστό τραγουδιστή το φετινό άναμμα του δέντρου στην Τρίπολη

Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη δημοσιεύει σήμερα το Hondos News. Πιο συγκεκριμένα ο Dr Vince S. Daniels, στρατιωτικός των ΗΠΑ, βετεράνος του Βιετνάμ και πρώην διοικητής αντιαεροπορικής άμυνας Αθηνών το 1970-72 μίλησε στο Hondos News και τον Σωτήρη Σουχλέρη.

Που γεννηθήκατε;:

Γεννήθηκα στο Νιου Τζέρσεϋ αλλά μεγάλωσα και έζησα στο Μπρόνξ.

Πως βρεθήκατε στο Βιετνάμ;:

Παντρεύτηκα. Όσο και αν φαίνεται αστείο είναι αλήθεια. Κατατάχτηκα στον στρατό το 1963, όταν ήμουν 19 ετών. Από εκεί στάλθηκα σε σχολή για να μελετήσω πάνω στα ηλεκτρονικά και τους πυραύλους. Έγιναν κάποια πράγματα, άλλαξα τομέα και έγινα πράκτορας του στρατού.

Σαν την CIA;:

Όχι ήμασταν καλύτεροι απ’ την CIA και δεν τους εμπιστευόμασταν. Πήγα σε φροντιστήριο για να μάθω ξένες γλώσσες, όπως πολωνικά. Ύστερα επιλέχτηκα για μια μυστική αποστολή στην Γερμανία οπότε έμαθα και γερμανικά. Όσο ήμουν στην  Γερμανία και εκτελούσα την αποστολή μου, δεν πυροβόλησα κανέναν βέβαια αλλά ένιωθα σαν τον James Bond, γνώρισα μια νεαρή Γερμανίδα. Ερωτευθήκαμε, παντρευτήκαμε και μόλις το έμαθαν αυτό στις ΗΠΑ, μετά από 6 μήνες, με υποβίβασαν από ειδικό πράκτορα σε αναλυτή πηλοφοριών (Intelligence analysist) και με έστειλαν στο Βιετνάμ. Όλα έγιναν επειδή παντρεύτηκα ξένη και με τιμώρησαν με αυτόν τον τρόπο.  

                                                                     (Vietnam Bunker) αρχείο Vince Daniel’s

Που εγκατασταθήκατε;:

Στο Βιετνάμ βρέθηκα ως λοχίας, και στάλθηκα στην 1η Μεραρχία Ιππικού, δεν ξέρω εάν έχεις δει την ταινία «Ήμασταν κάποτε στρατιώτες»;

Ναι την έχω

Εκείνη ήταν η μονάδα μου, βέβαια πήγα έναν χρόνο αργότερα, αφού είχαν ήδη φύγει οι υπόλοιποι με τον Χαλ Μουρ,. Είχαμε ως βάση μια περιοχή που λεγόταν Phước Vĩnh Base Camp. Ήταν ουσιαστικά μια βάση ελικοπτέρων ανάμεσα στα σύνορα Βιετνάμ και Καμπότζης, τον πρώτο καιρό ενεργούσαμε εκεί. Εγώ ήμουν στον τομέα του ψυχολογικού πολέμου και των πολιτικών υποθέσεων. Έκανα μερικές επιτυχημένες αποστολές και αποφάσισαν να με κάνουν αξιωματικό. Έτσι έγινα, μέσα σε μια μέρα, από λοχίας υπολοχαγός. 

                                      (Ελικόπτερα πετούν πάνω από την Phước Vĩnh Base Camp)

Πολεμήσατε;:

Εξαρτάται απ’ το πώς το εννοείς, δεν έσφαξα κανέναν αλλά μας γάζωναν κάθε λίγο και λιγάκι. Είναι ενδιαφέρον διότι ποτέ δεν ήξερες ποιον πυροβολούσες, δεν έβλεπες. Αυτό γινόταν επειδή ήμασταν στην ζούγκλα, έτσι μόλις δεχόμασταν πυρά ανταποδίδαμε αμέσως χωρίς ερωτήσεις. Οι μάχες με ΑΚ-47 και πυροβόλα όπλα ήταν πιο σπάνιες, τις περισσότερες φορές μας έριχναν όλμους και πυραύλους, ήταν εφιάλτης για εμάς. Είδα πολύ κόσμο να πεθαίνει.  

Πότε φύγατε απ’ το Βιετνάμ;

Στις 31 Δεκεμβρίου 1965 έφυγα, γύρισα στις ΗΠΑ και μετά πήγα στην Ελλάδα.

Πιστεύετε πως ήταν λάθος να επέμβουν οι ΗΠΑ στο Βιετνάμ;:

Όχι, διότι τότε η ΕΣΣΔ προσπαθούσε να επεκτείνει τις σφαίρες επιρροής της, δημιουργώντας λαϊκές Δημοκρατίες στην Ασία και έπρεπε να παρέμβουμε για να τους σταματήσουμε. Κατ’ εμέ χάσαμε την μάχη αλλά κερδίσαμε τον πόλεμο και ας λένε ότι χάσαμε, σταματήσαμε την επέκταση του κομμουνισμού.

Το πρόβλημα στο Βιετνάμ ήταν, πως απ’ το 1968-70 οι πολιτικοί ήλεγχαν τον στρατό και οι στρατηγοί έχασαν την εξουσία τους, Και φυσικά οι πολιτικοί δεν είχαν ιδέα, κανένας τους δεν είχε γιο στον πόλεμο, τα παιδιά τους ήταν όλα στα κολέγια. Δεν ήξεραν τι γινόταν, σε σημείο που μας έδιναν γελοίες εντολές. Μια εξ αυτών ήταν ότι δεν μπορούσες να πυροβολήσεις εχθρό, εάν δεν σου έριχνε πρώτα αυτός, πως θα κερδίζαμε έτσι!; Θα έπρεπε να περιμένεις να σου ρίξουν, να φώναζες «σας παρακαλώ μας ρίχνετε για να μπορέσουμε να ανταποδώσουμε;», και μετά να ανοίξεις πυρ.   

                                              (Σίτιση στρατιωτών στον Βιετνάμ) αρχείο Vince Daniel’s

Πως ήρθατε στην Ελλάδα;

Μετά το Βιετνάμ γύρισα στις ΗΠΑ ως υπολοχαγός και στάλθηκα στο Ελ Πάσο, όπου ήταν οι πύραυλοι. Εκπαιδευτικά στα αντιαεροπορικά και περίμενα μετάθεση. Μια μέρα λοιπόν, to 1970 βγήκε μια λίστα με τις χώρες που μπορούσες να πας και επέλεξα, μαζί με την γυναίκα μου, την Ελλάδα.

Τι θέση κατείχατε;:

Όταν ήρθα στην Αθήνα ήμουν αξιωματικός και διορίστηκα διοικητής της 37^th USAAD και των αντιαεροπορικών αντιβαλλιστικών πυραύλων Νίκη-Ηρακλής (Nike Hercules ή SAM-A-A25, που μπορούσαν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές). Είχα υπό την διοίκηση μου τα στρατόπεδα της Κερατέας, της Κηφισιάς, του Κορωπίου και στο Κριεκούκι (Ερυθρές), όπου ήταν εγκατεστημένες οι συστοιχίες τους. Υπήρχε και Έλληνας διοικητής, ο συν/ρχης Ραίσης. Τα κεντρικά βρίσκονταν στην Κηφισιά, όπου και περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου.

                                 (Πύραυλοι Νίκη-Ηρακλής σε παρέλαση στην Αθήνα το 1970)

Κάτι λίγο άσχετο, πιστεύετε πως η CIA είχε εμπλοκή με την 21^η Απριλίου 1967;:

Αμφιβάλω.

                                                            (O κύριος Daniel's δεξιά)

Μπορείτε να μου περιγράψετε την Ελλάδα του 1970;:

Κοίταξε τότε η Ελλάδα ήταν χώρα της Μέσης Ανατολής, όχι Ευρωπαϊκή. Αυτό φαινόταν από το πως ντυνόντουσαν οι άνθρωποι, τους τρόπους τους, ακόμα και το πως κάπνιζαν δεν ήταν Ευρωπαϊκός. Όταν ήρθαμε υπήρχε το εξής παράλογο, σε μια παραλία της Γλυφάδας οι γυναίκες μπορούσαν να κάνουν μπάνιο μόνο 3 ώρες την μέρα και μετά οι άνδρες. Η χώρα, παρότι φτωχή, ήταν πανέμορφη, είχε καλό φαγητό, πανέμορφα αξιοθέατα, φιλικούς ανθρώπους και υπήρχαν παντού τρίκυκλα, όλοι οδηγούσαν ένα ήταν κύριο μέσο μεταφοράς. Θυμάμαι επίσης, πως πηγαίναμε αρκετές φορές στην Πλάκα και χορεύαμε Ελληνικούς χορούς. Τώρα πια η Ελλάδα έχει αλλάξει σε απίστευτο βαθμό, όταν ήρθα να εγκατασταθώ μόνιμα έπαθα σοκ, είναι πλέον μια Ευρωπαϊκή χώρα. Παρόλα αυτά μου άρεσε και τότε και τώρα. Βέβαια εάν επισκεφτείς μια πόλη σαν την Καλαμάτα βλέπεις πως διατηρείται η παράδοση, υπάρχουν ταβέρνες με παραδοσιακό φαγητό ενώ στην Αθήνα βλέπεις διεθνή κουζίνα. Όταν είσαι εκτός Αθηνών βλέπεις την παλιά Ελλάδα.

   

                                                (Η Ακρόπολη το 1972) αρχείο Vince Daniel’s

Πότε φύγατε από την Ελλάδα;:

Το 1972, είχαν τελειώσει τα χρόνια μου στον στρατό και έπρεπε να γυρίσω στις ΗΠΑ, αν και συζητήσαμε με την γυναίκα μου το κατά πόσο ήταν δυνατόν να ζήσουμε στην Ελλάδα, όμως τότε δεν μπορούσαμε. Έτσι γύρισα και άνοιξα την δική μου επιχείρηση.

Και πότε αποφασίσατε να έρθετε μόνιμα στην Καλαμάτα;:

Στην Αμερική είχαμε φίλο έναν Έλληνα γιατρό, ο οποίος μας προσκάλεσε για διακοπές στην Καλαμάτα. Δεχτήκαμε, γυρίσαμε στην Ελλάδα μετά από 20 χρόνια και ήταν υπέροχα. Ήταν καλοκαίρι, υπέροχος καιρός, είδαμε πως ήταν όμορφη περιοχή και αποφασίσαμε να μετακομίσουμε εδώ, βρήκαμε και το τωρινό μας σπίτι και όλα έδεσαν.

Πως νιώσατε όταν μετά από περίπου 50 χρόνια φύγατε από τις ΗΠΑ;:

Δεν ήταν τόσο δύσκολο, μας έλειπαν βέβαια οι φίλοι μας αλλά η Καλαμάτα είναι τόσο όμορφη πόλη. Έχω ταξιδέψει σε 75 χώρες, Περού, Βραζιλία, Γαλλία, έχω δει πολλές κουλτούρες, ξέρω πολλές ξένες γλώσσες όπως ισπανικά, οπότε δεν ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ. Λέω πολλές φορές, χαριτολογώντας, ότι η Ελλάδα είναι σαν την Βραζιλία χωρίς εγκληματικότητα. Η Βραζιλία είναι μαύρο χάλι, σε κλέβουν κάθε μέρα, μπορεί να σε πυροβολήσουν ή και να σε απαγάγουν ανά πάσα στιγμή. Η Καλαμάτα δεν έχει εγκληματικότητα, είναι μια υπέροχη πόλη και μου αρέσει πολύ που μένω εδώ.