Με γνωστό τραγουδιστή το φετινό άναμμα του δέντρου στην Τρίπολη

 

Μια νέα σειρά άρθρων ξεκινά η σελίδα μας. Η σειρά άρθρων με τίτλο ''Άγνωστες Ιστορίες γνωστών Ανθρώπων'' έχει σκοπό να φέρει στο κοινό ιστορίες ανθρώπων που σήμερα έχουν ξεχαστεί , αν όχι από όλους αλλά από τους περισσότερους, τα ονόματα των οποίων χρησιμοποιούνται έως σήμερα κυρίως ως χαρακτηρισμοί. Οι μορφές που θα γνωρίσουμε είναι άνθρωποι που έζησαν  ως επί το πλείστον τα χρόνια μετά την απελευθέρωση και όχι μόνο.

Το πρώτο τιμώμενο πρόσωπο της σειράς είναι μια γραφική φιγούρα των αρχών του 20^ου αιώνα που έδρασε στη τότε ρομαντική εποχή της Αθήνας με τα λιγοστά αμάξια, τις καντάδες, τους έρωτες και τα αρώματα των χαμένων πια παλαιών αυλών των σπιτιών. 

Ο άνθρωπος αυτός έμεινε στην ιστορία ως Αρμάνδος Δελαπατρίδης, κατά κόσμο Τηλέμαχος Ναταλάκας. Έμεινε γνωστός ως μια πολιτική – ρητορική φιγούρα με όνειρα κατάκτησης υπουργείου ακόμα και της πρωθυπουργικής θέσης.

Σήμερα χρησιμοποιείται για να περιγράψει φανφαρόνους πολυλογάδες που δεν αναφέρονται σε τίποτα ουσιώδες. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως το παρατσούκλι Δελαπατρίδης είναι απόλυτα συναφές με το θέμα της πολιτικής.

Οι απόψεις για τον τόπο γέννησης του διίστανται. Κάποιες πηγές αναφέρουν πως γεννήθηκε το 1895 στη Μυτιλήνη, ενώ άλλες πως γεννήθηκε στη Σμύρνη και λίγα χρόνια αργότερα μετακόμισε με τους δικούς του στη Μυτιλήνη. Σαν παιδί ήταν ιδιαίτερα μελετηρός και προσπαθούσε να μαζέψει χρήματα, κάνοντας διάφορες δουλειές με σκοπό να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο, να φύγει για τη μεγάλη ζωή της Αθήνας.

Μάλιστα είχε πολεμήσει και στη Μικρά Ασία με βαθμό λοχία. Κάποια στιγμή όμως ερωτεύεται και η κατάληξη του έρωτα αυτού έφερε αποτελέσματα που διαμόρφωσαν την μετέπειτα ψυχοσύνθεσή του. Η ερωτική απογοήτευση που υπέστη είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τα λογικά του ως ένα βαθμό. Οι κλειστές κοινωνίες και οι νοοτροπίες της εποχής, δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι την < τρέλα > του με αποτέλεσμα μια ωραία πρωία να φύγει για την Αθήνα χωρίς καθόλου χρήματα.

Τα πρώτα χρόνια της παραμονής του στην Αθήνα δε γνωρίζει κανείς ποια είναι η τύχη του. Το 1925 αναφέρεται ξανά με το νέο του όνομα και με τη περιγραφή του νέου, ψιλόλιγνου και ωραίου άνδρα που φορούσε ψηλό καπέλο και μονόκλ.  Κρατούσε πάντα χαρτοφύλακα και από όπου πέρναγε έβγαζε λόγους. Η μορφή του κέρδισε τον κόσμο που τον κέρναγε κρασί στα καφενεία, είτε για να του μιλήσουν είτε για να διασκεδάσουν μαζί του μεθύοντας τον. Το κοινό που τον ακολουθούσε και τον άκουγε ήταν μεγάλο. 

                    (Ο Δελαπατρίδης μαζί με μια από τις < πιστές > ακολούθους του)

 Πολλοί αριστοκράτες τον μετέφεραν σπίτι τους με πολυτελή μέσα για να διασκεδάσουν εις βάρος του, κάτι το οποίο επικρίθηκε πολύ αλλά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που του έδιναν χρήματα, του πλήρωναν γεύματα σε εστιατόρια και του έδιναν καλά ρούχα.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ.

Ο Δελαπατρίδης όπως πολλοί λόγιοι και πολιτικοί της εποχής, είχαν πει πως οι ομιλίες που έβγαζε στη πλατεία Συντάγματος ήταν το ίδιο καλές με τα ίδια συστατικά στοιχεία των πραγματικών πολιτικών. Παρουσιαζόταν ως αρχηγός του κόμματος των Κυανόλευκων,  ενώ μέσα στο σχέδιό του ήταν και η ίδρυση του Υπουργείου Έρωτος, τάζοντας θέσεις βουλευτικές στους υποστηρικτές του που συνέδραμαν με 2 δραχμές στον αγώνα του. Το αρχηγείο του βρισκόταν στο καφενείο Ζαχαράτου, στη σημερινή τοποθεσία του Athens Plaza στο Σύνταγμα .

Η ΦΑΡΣΑ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ .

Το 1956 η κυβέρνηση Καραμανλή παραιτήθηκε και κατέβηκε σε εκλογές. Ένας φαρσέρ  παρέδωσε τότε στον Δελαπατρίδη ένα σημείωμα τάχα από τον πρόεδρο της Βουλής να έρθει να συντάξει Κυβέρνηση. Αμέσως ετοιμάστηκε, έβαλε το καπέλο του και το μονόκλ του και τράβηξε για τη Βουλή ενώ πίσω του το κοινό του τον αποθέωνε.

Όταν έφτασε στη πύλη έτυχε να βγαίνει ο πρόεδρος της βουλής Ντίνος Ροδόπουλος και καταλαβαίνοντας τη μηχανή που του είχαν στήσει, για να μην τον κακοκαρδίσει του είπε τα εξής [ Πρόεδρε ο βασιλεύς λείπει και ο αρχιεπίσκοπος είναι άρρωστος ! Τι λες; Το αναβάλλουμε για άλλη στιγμή; ] Αμέσως ο Αρμάνδος αποχώρησε ευχαριστημένος με μια υπόκλιση.

Μάλιστα είχε κάνει σημαντικές δηλώσεις που είχαν προξενήσει προβληματισμούς, τόσο για τη σοβαρότητα του λόγου του όσο και για το ότι αργότερα επαληθεύτηκαν. 

Υπάρχει σχετικό απόσπασμα από την εφημερίδα ΤΟ ΈΘΝΟΣ,

Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ , Ο ΕΓΚΕΙΣΜΟΣ , ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Επειδή η φήμη του έφτασε να είναι μεγαλύτερη των άλλων πολιτικών, απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις του. Συνέχισε τα εκφωνεί λόγους σε καφενεία, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που οδηγήθηκε στο ψυχιατρείο αλλά όντας ακίνδυνος τον έδιωχναν αμέσως.

Η φήμη περί τρέλας έφτασε και στο πατέρα του οποίος και τον επισκέφτηκε στην Αθήνα αλλά αυτό που αντίκρισε ήταν μια καλοπέραση με ακριβά ρούχα, γεύματα σε εστιατόρια και διαμονή σε ακριβά ξενοδοχεία. Γύρισε στη Μυτιλήνη ικανοποιημένος με την επιτυχία του.

Εργάστηκε για λίγο καιρό σαν αρθογράφος του περιοδικού Εμπρός ενώ είχε γράψει ένα δικό του έργο με τίτλο, ''Η Κοινωνία Γελά'' .

Ενώ έζησε μια έντονη ζωή, το τέλος του ήταν πικρό καθώς έφυγε στα 65 του χρόνια μόνος στο Λαϊκό Νοσοκομείο τον Ιούνιο του 1960. Η κηδεία του όμως έγινε όπως θα άξιζε σε έναν μεγάλο πολιτικό, δηλαδή δημοσία δαπάνη. Αν και τον χαρακτήρισαν πολλοί τρελό, τον χλεύασαν αλλά και άλλοι  πολλοί τον αγάπησαν, ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης υπήρξε αναμφισβήτητα ο τελευταίος εκπρόσωπος της παλιάς και ρομαντικής Αθήνας.

ΠΗΓΕΣ.

1)Μηχανή του Χρόνου ΄ΔΕΛΑΠΑΤΡΙΔΗΣ , Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΡΗΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΄

2)ΣΕΛΙΔΑ NEWSBEAST ΄ Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΡΗΤΟΡΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΑΡΜΑΝΔΟΥ ΔΕΛΑΠΑΤΡΙΔΗ ΄

Επιμέλεια: .Αντώνης Λουκόπουλος, φοιτητής του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών  του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.