Η φετινή χρονιά αγαπητοί φίλοι, φέρνει στο νου μας μνήμες από την πλέον σημαντική Επανάσταση του Ελληνισμού στη διαχρονία του: την Επανάσταση του 1821.
Διακόσια χρόνια συμπληρώνονται φέτος, από την χρονιά-ορόσημο, κατά την οποία μια χούφτα ‘‘υπόδουλοι’’ ραγιάδες έπιασαν τα όπλα, κι αποφάσισαν να πολεμήσουν μια αυτοκρατορία, με στόχο ή να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους ελεύθεροι ή να πεθάνουν διεκδικώντας το πρώτιστο αγαθό του ανθρώπου, και μάλιστα του Έλληνα, «διότι ὁ Θεός ὅλους τούς ἀνθρώπους ἔπλασεν ἐλευθέρους», όπως έγραψε ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, Φωτάκος Χρυσανθόπουλος.
Διαβάζοντας την ιστορία της Επανάστασης, όπως είναι φυσικό, δεν συναντάμε μόνον ηρωισμό, φιλοπατρία και πίστη. Δυστυχώς, όπως είχε γράψει ο αείμνηστος ιστορικός Σαράντος Καργάκος «η Δόξα των Ψαρών δεν περπατούσε ποτέ μονάχη. Συνοδευόταν πάντα απ’ τη διχόνοια»… Τα γεγονότα της Εθνεγερσίας μας, είναι γεμάτα από απογοητευτικές συμπεριφορές, οι οποίες θλίβουν τον σύγχρονο αναγνώστη τους…
Η φιλαργυρία των Ελλήνων στρατιωτών, η προδοσία του Νενέκου, οι δύο εμφύλιοι πόλεμοι, η συχνή πρόταξη του ιδιωτικού έναντι του εθνικού συμφέροντος, αποτελούν για μας πικρές αλήθειες.
Τι ήταν συνεπώς αυτό που έκανε τον μεγάλο μας ποιητή Κωστή Παλαμά να απευθύνει στους νέους που θα ξεκινούσαν για τον πόλεμο του 1940, το περίφημο ποίημα; «Στη νεολαία μας», το οποίο κλείνει με τους χαρακτηριστικούς στίχους: «αὐτὸ τὸ λόγο θά σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα, μεθύστε μὲ τ’ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα». Τί ήταν αυτό το οποίο ο Παλαμάς ήθελε τα ελληνόπουλα να μιμηθούν και να επαναλάβουν;
Ας θυμηθούμε ένα περιστατικό από την Επανάσταση. Κατά την περίοδο του εμφυλίου, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης είχε λεηλατήσει με τους άνδρες του το αρχοντικό και τα κτήματα της οικογένειας των Ζαΐμηδων στην Κερπινή. Όταν το 1826, ο Αλέξανδρος Ζαΐμης προήδρευσε στην Διοικητική Επιτροπή, προτάθηκε, εν όψει του κοινού εχθρού Ιμπραήμ, η αρχιστρατηγία να δοθεί στον Καραϊσκάκη.
Τότε ο Ανδρέας Ζαΐμης σηκώθηκε όρθιος και είπε: «Κύριοι, πᾶς τίς ἠξεύρει ὅτι ὁ Καραϊσκάκης εἶναι ἐπαχθής εἰς ἐμέ, διότι αὐτός μέ τό σῶμα του, διήρπασεν τόν οἴκον μου εἰς Κερπινήν ἐν καιρῷ τοῦ ἐμφιλίου πολέμου. Γνωρίζων ὅμως, ἐπί τῆς δεινῆς παρούσης περιστάσεως, ὅτι τά συμφέροντα τῆς πατρίδος κρύπτονται ἐν αὐτῷ (στον Καραϊσκάκη δηλαδή) παραδέχομαι τήν πρότασιν, καί πρῶτος δίδω τήν ψῆφον μου»! Εκείνη τη στιγμή, ο Καραϊσκάκης δάκρυσε, σηκώθηκε και φιλήθηκαν σταυρωτά, δίνοντας παράδειγμα ενότητας και συγχώρησης!
Οι άλλοτε άσπονδοι εχθροί, αποφάσισαν να βάλουν στην άκρη το προσωπικό τους συμφέρον και την παλιά τους έχθρα προς όφελος του κοινού Αγώνα και του Έθνους!
Μόλις είδε την σκηνή αυτή ο Υδραίος Βασίλης Μπουντούρης είπε στον Καραϊσκάκη: «Δέν ἔκαμες ὡς τώρα ὅσο ἔπρεπε τὸ χρέος σου στὴν πατρίδα, Καραϊσκάκη· ὁ Θεὸς νὰ σὲ φωτίσῃ νὰ τὸ κάμῃς ἀπό ’δῶ κι ὀμπρός…» κι ο Καραϊσκάκης του απάντησε: «Δὲν τ’ ἀρνιῶμαι! Ὅταν θέλω, γίνομαι ἄγγελος, κι ὅταν θέλω πάλε γίνομαι διάβολος. Ἀπό τώρα ἔχω σκοπὸ νὰ γίνω ἄγγελος»! Μετά από ένα χρόνο, είχε ελευθερώσει όλη τη Στερεά Ελλάδα, πλην του Μεσολογγίου, της Βόνιτσας και της Ναυπάκτου…
Να λοιπόν τι είχε στο μυαλό του ο Παλαμάς, και ποιο είναι το διαχρονικό μήνυμα του ΄21 στους Έλληνες και στον κόσμο: πως όταν πρόκειται για το εθνικό συμφέρον πρέπει η διχόνοια και οι μεταξύ μας έριδες να παραμερίζονται.
Ο στρατηγός της Ρούμελης Ιωάννης Μακρυγιάννης αναφωνεί: «εἴμαστε εἰς τό ‘‘ἐμείς’’ κι ὄχι εἰς τό ‘‘ἐγώ’’», και αλλού, «χωρίς ἀρετή καί πόνο εἰς τήν πατρίδα μέ πίστη εἰς τήν θρησκεία τους ἔθνη δέν ὑπάρχουν. Καί προσοχή νά μήν τοῦ ἀπατάγη ἡ ἰδιοτέλεια».
Το δίδαγμα λοιπόν, του ΄21 είναι πως όταν οι Έλληνες ενωθούν και το θελήσουν, μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Η διχόνοια είναι η μάστιγα του Έθνους μας. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα, όσων την παραμέρισαν.
Χρόνια πολλά!
Επιμέλεια: Στέλιος Δουλγέρης για το Hondos News!