Με αφορμή την αλλαγή του εκλογικού νόμου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση νιώθω την ανάγκη να εκφράσω κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μου.
Απ’ την κατάργηση των Κοινοτήτων με το Σχέδιο «Καποδίστριας» το 1997, περάσαμε στο σχέδιο «Καλλικράτης» το 2006 και μετά περάσαμε στο σχέδιο «Κλεισθένης» όπου ισχύει μέχρι σήμερα. Σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις είδαμε ένα κοινό στοιχείο. Σε καμία δεν έγινε σωστή και λεπτομερή αποτίμηση της προηγούμενης για να έρθει η επόμενη.
Κάθε κυβέρνηση και κάθε Υπουργός, με καταστροφική μανία και με εμφανή σημάδια αλαζονείας (κανένας δεν έκατσε να ακούσει πρώτα και να μάθει τους προβληματισμούς των αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης), κατέστρεφε ότι υπήρχε και έχτιζε το δικό του. Με την τακτική αυτή όμως, το «μάρμαρο» το πλήρωσε η Τοπική Αυτοδιοίκηση και κατ’ επέκταση οι πολίτες.
Σήμερα επιχειρείται μια αλλαγή στο εκλογικό σύστημα για την ανάδειξη των Δημοτικών και Περιφερειακών Συμβουλίων. Σίγουρα χρειάζεται αλλαγή για να επανέλθει ο ρόλος, η ευθύνη αλλά και η σωστή λειτουργία των Δημοτικών και Περιφερειακών Συμβουλίων. Γιατί σήμερα τα συμβούλια αυτά και τα μέλη της, περισσότερο με διακοσμητικά στοιχεία φαντάζουν παρά ως αποφασιστικά όργανα.
Απ’ τις διάφορες πληροφορίες, δηλώσεις και διαρροές ειδήσεων που υπάρχουν για το θέμα αυτό, υπάρχουν κάποια σημεία που χρίζουν ανάλυση και τοποθέτηση. Γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία θα προκύψει αν κάτι χρειάζεται, ή είναι περιττό ή θέλει αλλαγή. Ένα από αυτά τα θέματα είναι η ύπαρξη, η λειτουργία, ο τρόπος εκλογής των Τοπικών Συμβουλίων και των Προέδρων Τοπικών Κοινοτήτων.
Οι Κοινότητες πάντα αποτελούσαν το αρχικό κύτταρο παραγωγής έμπρακτης πολιτικής. Απ’ τις Κοινότητες γινόταν η καταγραφή και η ιεράρχηση των προβλημάτων, η αναφορά των εκάστοτε ιδιαιτεροτήτων και πολλές φορές έμπαινε η πρώτη σκέψη για Τοπική Ανάπτυξη. Οι Τοπικές Κοινότητες στους ενοποιημένους Δήμους καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της εδαφικής έκτασης και αναφέρονται σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού
Οι Κοινότητες με τον «Καποδίστρια» και μετέπειτα με τις υπόλοιπες παραλλαγές της ενοποίησης που έγιναν, εξακολουθούσαν και συνεχίζουν να έχουν ένα ρόλο. Εξακολουθούν να είναι ο συνδετικός κρίκος με αμφίδρομη λειτουργία της τοπικής κοινωνίας με την κεντρική διοίκηση του Δήμου. Αυτό λοιπόν το θεσμοθετημένο όργανο με συγκεκριμένη χρησιμότητα, υπάρχουν φωνές που ζητούν είτε να καταργηθεί είτε να προσκολληθεί στην κεντρική διοίκηση.
Σε αυτό το σημείο θέλω να καταθέσω ξεκάθαρα την αντίθεσή μου σε τυχόν κατάργηση του ή την συσχέτιση με το ψηφοδέλτιο του δημοτικού συμβουλίου. Η κατάργηση θα επιφέρει ένα μεγάλο κενό όπως προανέφερα στην σύνδεση της τοπικής κοινωνίας με την εκάστοτε έδρα του Δήμου, η συσχέτιση με το κεντρικό ψηφοδέλτιο θα επιφέρει προβλήματα πολλά και κυρίως κοινωνικά.
Πολλοί από αυτούς που έχουν ασχοληθεί με συγκρότηση ψηφοδελτίου έχουν να διηγηθούν πολλές ιστορίες όπου στην αναγκαιότητα και στην πίεση συμπλήρωσης συνδυασμού διασπάστηκαν οικογένειες. Αδέρφια έθεσαν υποψηφιότητα σε διαφορετικά ψηφοδέλτια και μετά δεν μιλιόντουσαν.
Στις μικρές κοινωνίες (στα χωριά ως επί το πλείστον που είναι πολλά) αυτό είναι έντονο και με πολλές πιθανότητες. Μετά απ΄ τις εκλογές υπάρχουν πάντα μετεγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους από ψηφοφόρους που δεν ήθελαν να ξανά ζήσουν μια τέτοια δύσκολη κατάσταση, της επιλογής. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να ενώνει και όχι να διχάζει.
Το σύστημα λοιπόν που ίσχυσε στις τελευταίες Δημοτικές εκλογές θεωρώ πως είναι το πιο σωστό. Η κάθε μικρή κοινωνία να μπορεί ανεπηρέαστη και ανεξάρτητη να εκλέξει τον εκπρόσωπο της ή το Τοπικό Συμβούλιό της.
Κλείνοντας θεωρώ πως υπάρχει ο χρόνος να γίνει μια σωστή, πολύπλευρη και πολυεπίπεδη διαβούλευση ώστε να υπάρξει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όχι μόνο ως προς τον εκλογικό νόμο αλλά και ως προς τον «Κλεισθένη». Τα Δημοτικά Συμβούλια αλλά και η ΚΕΔΕ θα πρέπει να ανοίξουν διάλογο, να γίνει διαβούλευση και το αποτέλεσμα αυτών να υποστηριχτεί στον αρμόδιο Υπουργό.
Παπαδημητρίου Σωτήρης
Δημ. Σύμβουλος Δήμου Τρίπολης